Codziennie przechadzamy się wspólnie ulicami. Obserwuje Was, w kolejkach do kas, zajmując obok fotel w kinie, wracając z Wami z pracy. Widzę Was beztroskich, trzymających się za ręce i uśmiechniętych, mógłbym pomyśleć, że macie wszystko. Wy, z perfekcyjnie ułożonymi fryzurami, odpowiednio dobranymi ciuchami i przystojnymi partnerami u boku. Mógłbym nawet pomyśleć, że jesteście szczęśliwe. No, ale nie jesteście, bo doskonale zdradza to matowy połysk waszych oczu. Są również chwilę kiedy przestajecie czuć mój oddech na szyi – lecz nic się nie zmienia. Wracacie same po ciężkim dniu do domu, zasiadacie przed tymi samymi serialami i znów gości w Was to samo uczucie – uczucie, które trudno zdefiniować. Nazwijmy je pustką, frustracją, bezradnością, monotonią. Nie rozumiecie tego, bo przecież jesteście w fajnych, przykładnych (stabilnych) związkach, kochacie i jesteście kochane, a mimo to czegoś Wam brakuje. Coś sprawia, że czujecie się nie do końca szczęśliwe. Tak, o Tobie piszę dziewczyno. Pamiętasz te kilka lat wstecz? W moment Cię oczarował. Pamiętasz dlaczego pozwoliłaś mu ściągnąć swoje majtki i wziąć Cię w taki sposób w jaki niechętnie pozwalałaś na to byłemu? Tak, czułaś w nim coś wyjątkowego – męskość, która Cię rozumie, pociąga i co najważniejsze jest niesamowicie interesująca – BO MA PASJĘ I ZAINTERESOWANIA. Pragniemy ludzi interesujących. Zarówno kobiety jak i mężczyźni, wszyscy. Niestety, kobiety mają tutaj trochę bardzo pod górkę – głównie ze względu na dwa aspekty. Pierwszy z nich to zasługa (wina) panów – bo w gruncie rzeczy jesteśmy prości w obsłudze – pragniemy w dużym uproszczeniu “fajnych lasek”, a fajnej lasce wystarczą proste nogi, w miarę jędrne cycki i dobrze wymalowana twarz (no już już, spokojnie Panowie – zakładam, że każdy z nas szuka “fajnych lasek” wśród kobiet, która odpowiada nam mentalnie). Nasza prostolinijność, nasz mózg, który łapie lagi w konfrontacji z myślami o bieliźnie, którą masz na sobie, sprawia, że często angażując się w relacje nie weryfikujemy tego czy posiadasz jakieś pasję. Oczywiście twierdzisz, że interesujesz się tym i owym, ale późniejszy związek to weryfikuje – i zazwyczaj twoje chodzenie na siłownie to tylko dwa karnety, a podróże to jeden wakacyjny lot z koleżankami na Kretę, trzy lata temu. Jesteście inteligentne, ładne, zdystansowane – macie poczucie humoru, fajne ciuchy, znajomych i masę pomysłów na to co można zrobić wspólnie w wannie, ale mimo to nie macie w życiu żadnego celu, pasji, zainteresowań. I dlatego my faceci robimy Wam krzywdę, bo marnujemy wasz czas – facet wielbi, rozkocha i sprawi, że w moment stracisz głowę, ale prędzej czy później się znudzi i ucieknie od kobiety, która jest interesująca w życiu (zaraz wyjaśnię). Drugi problem panie fundują sobie same, mają bowiem tendencję do poświęcania siebie dla dobra związku. Ba! Można by rzec, że to związki są wielką PASJĄ kobiet. I to na pewno zasługuje na uznanie, ponieważ spora cześć facetów to rzeczywiście pieprzona strata czasu, a mimo to starasz się za Was dwoje – w przeciwnym razie już dawno spakowałabyś swoje rzeczy, a on ryczałby Ci w kolana i prosił, abyś nie odchodziła. Niestety, mimo tego, że kobiety odnajdują pasję w postaci związku, to faceci tego nie doceniają i oczekują więcej. Samcowi trudno jest zrozumieć, że w takim układzie jego partnerka często rezygnują ze swoich celów “na zewnątrz”, tylko po to, aby umożliwić to jemu. I tutaj kobiety popełniają błąd, bo rezygnują z siebie, aby później (celowo bądź też nie) móc to wypominać – „Nie masz dla mnie czasu”, „Nawet się nie odezwałeś”, etc. Poświęcenie kobiet wynika z zakodowanego w genach dbania o ognisko domowe – w zamian pragną opieki i potomstwa – wszystkie inne pragnienia to gówno, kulturowy dodatek, którym zostaliśmy umazani. Dbacie o nas i to co społecznie nazywamy domem, ale jesteśmy dupkami, małymi chłopcami, którzy ciągle pragną atencji i rozrywki. Nie bądź nudna – nie buntuj się tylko dlatego, że facet zaplanował Wam dzień, a twoją jedyną ochota na ten moment jest odpoczywanie przed telewizorem. Zacznij uczestniczyć w życiu i bądź częściej na tak – zacznij żyć. Żyjcie przede wszystkim dla siebie. Być może mężczyźni to w jakiejś mierze egoiści – choć bardziej skupiałbym się ku stwierdzeniu, że jako rasowe samce pragniemy przejmować kontrolę i pozostawać decyzyjni. Mimo to podążając za mężczyzną nie powinno zapominać się o sobie i swoich potrzebach. Ciągłym wchodzeniem w męską dupę za wiele nie ugracie dziewczęta. Gdy kobieta zaczyna być uległym rzepem u dupy, to męskie ambicje i ego prędzej czy później odpłacą pięknym za nadobne. Tym bardziej kiedy jej mokre uda przestają robić na nim tak wielkie wrażenie, a jego mózg zacznie zauważać, że jest po prostu nudna, bo brakuje jej ambicji, pasji, działania w dążenia do celów – że jej jedynym zainteresowaniem w życiu jest nakładanie podkładu, zmiana wkładek higienicznych i poszukiwanie dobrze leżących na tyłku jeansów. Że poza szkołą, pracą i jedną przyjaciółką, z którą widuje się raz na dwa tygodnie – nie robi w życiu po prostu nic. A nic, to za mało, aby być interesującym – zwłaszcza w długotrwałych związkach, o które trzeba bez przerwy podsycać. Dbanie o związek to dla nas za mało – i wygodni panowie teraz zamkną oczy, a Panie przeczytają: Facet nie powinien być sensem życia i jedynym zainteresowaniem swojej ukochanej – koniec przekazu. Kobiety które wciąć zabiegają o uwagę faceta stają się toksyczne, bo zazwyczaj wchodzą mu tam skąd wychodzi balas. Tym samym stwarzają poczucie osaczenia i sprawiają, że jego jedynym ratunkiem staje się ucieczka w swój świat (woli wyjść pograć w piłkę, przejść się do znajomego – niż spędzić z nią czas) i ona szybko to odczuwa i czuje się mniej kochana, uznając, że za mało czasu jej się poświęca. Takie związki NIGDY się nie udają, a jeśli się udają, to tylko na pozór – bo w rzeczywistości po kilku latach takiego życia, ona zaczyna szuka zainteresowania w rozporku kolegi, a on rozrywki w staniku jej koleżanki. Biegnij w pasję dziewczyno, biegnij! Kiedy poświęcamy się czynnością, które są dla nas przyjemne – i robimy to bez żadnego przymusu, a z czystej przyjemności, to możemy mówić o pasji. Pasja to energia i radość, pożywka dla duszy, ciała i umysłu (emocji), która karmi naszą dusze i sprawia, że czas traci znaczenie. A gdy czas stoi w miejscu, to możemy mówić o tym, że jesteśmy szczęśliwi (bo się nie nudzimy!). W oczach partnera nasze pasję wzbogacają nas jako ludzi – sprawiają, że jesteśmy ciekawi, interesujący, ale także buduje nasze poczucie własnej wartości – pasja wzmacnia. I być może wydaje Wam się, że to nic nieznaczący drobiazg, bo stwierdzicie, że każdy ma prawo przeżyć życie jak chcę. Ale niestety, pasja to jeden z kawałków Sagali, brakujący element do dobrych, szczęśliwych związków. Sprawdźcie sami. Brak celów w życiu wyniszcza poczucie szczęścia osobistego, jak i tego w związku. Kiedyś każdy miał cele, a wraz z ich realizacją nasze listy zrobiły się puste. Życie stało się szare, wypłowiałe, jakieś. I co z tego, że mamy fajną pracę, godną wypłatę dzięki, której możemy co tydzień przynosić garść nowych toreb z ciuchami? Nawet chuj z tym tłuściutkim rudym kotkiem o imieniu Filek, czy jorkiem z czerwoną wstążka, reagującym na podniosłe Fafik. Nie mamy celów – mamy wielkie nic, krzyk, który kobiety chcą uciszyć kutasem, miłością i staraniem o marzenia kogoś innego. Kochanie, przywróć sobie dawny blask, bo ładne piersi i zgrabna dupa, to szczęśliwa zasługa tego, który grzebał w twoich genach, a na interesującą osobowość (pasję) trzeba sobie zapracować samemu. Przestań myśleć, że “twój facet nie ma czasu na oglądanie się za innymi, bo jest zbyt zajęty oglądaniem tych, którzy oglądają się za mną”, bo zapewniam Cię, że żaden facet nie będzie widział w tobie żony – faceci dostrzegą w Tobię jedynie lekcję Kamasutry, które staną się w końcu nudne w porównaniu z szaloną blond grubaską, która podróżuje, tańczy i jeździ konno – i nie żebym miał coś do grubasek. Panowie, ostatnie słowo do Was – pamiętajcie, że nie wypada Wam potwierdzać tego co napisał Kobus. Nie zostawiajcie nudnych partnerek, nie rzucajcie ich w pizdu tylko dlatego, że przypominają nieszczęśliwe warzywo – zapamiętajcie, chodzi o to, aby starać się je motywować do rozwijania zainteresowań, odnalezienia ich i być może wspólnych pasji, które wyłączą w waszym życiu poczucie czasu. Wszyscy potrafią się zmienić – tylko pomóżmy sobie w tej zmianie. A jak już się uda, to poczujecie ze sobą jeszcze większą wieź. A wasze życie, związek, zmieni się w nieustający cel – który będzie już tylko bezcennym sensem… wszystkiego. (Ps. To działa w dwie strony – gdybyś poczuła się dotknięta i hodowała w domu nudnego męskiego kalafiora). 48,190 osób przeczytało

Słowo „ofiara” w języku polskim może być utożsamiane z kobietą. A sprawca to ON, mężczyzna, który ewolucyjnie jest nastawiony na polowanie, zdobywanie i stosowanie przemocy. Jednak kobiety nie tylko bywają sprawcami przemocy, lecz także korzystają ze stereotypowego domniemania ich niewinności. W związku z przestępstwem przemocy w rodzinie rocznie zgłaszanych jest kilkadziesiąt tysięcy interwencji. W roku 2015 mężczyzna był sprawcą w ponad 70 tys. spraw, a kobieta w ponad 5 tys. Są to przypadki, kiedy kobieta znęcała się nad mężczyzną, nad inną kobietą, dziećmi czy też starszymi rodzicami. Tyle mówią oficjalne statystyki Komendy Głównej Policji. W rzeczywistości jednak przestępstwo przemocy w rodzinie często znajduje się w tzw. ciemniej liczbie przestępstw, czyli w grupie zdarzeń, których nikt nie zgłosił – ze strachu lub wstydu, ale i braku wiedzy. Zdarzają się również domy uwikłane w różnego rodzaju patologie, w których stosowanie przemocy zostało niejako społecznie odziedziczone. Oznacza to akceptowanie obserwowanych zachowań, bo zawsze tak było, że ktoś bił i ktoś był bity. Przemoc uważana jest więc za coś normalnego. W takich sytuacjach nikt jej nie zgłasza. A nawet kiedy zrobią to sąsiedzi, trudno jest prowadzić postępowanie karne, kiedy ofiara nie czuje się ofiarą, a sprawca nie poczuwa się do odpowiedzialności. Nikt nie współpracuje z organami ścigania i z wymiarem sprawiedliwości. Czy ktoś w to uwierzy? Są domy, gdzie to ona go bije, krzyczy, grozi, szantażuje. A jemu trudno jest poprosić kogokolwiek o pomoc. Bo byłoby mu jeszcze bardziej wstyd. Może zasłużyłem? Może ona się zmieni? Albo zgłosi, że to ona jest bita? Bo nigdy nie zobaczę już dzieci? Bo to jej uwierzy policja? Trudno wyobrazić sobie, że przychodzi do komisariatu dorosły facet i mówi, że kobieta go bije. Praktycznie w każdym takim przypadku dochodzi do wiktymizacji wtórnej – policjanci będę zadawać krępujące pytania, może się uśmiechną pod nosem i zasugerują, że jest mięczakiem, a problem powinien rozwiązać sam. Sprawca (ona) nie zawsze musi bić, wystarczy, że stosuje przemoc psychiczną. Pozbawia kontaktu z przyjaciółmi, izoluje od rodziny, sprawdza telefon, przyjeżdża niespodziewanie do pracy. A przy tym wchodzi w rolę ofiary. W tej sytuacji jemu naprawdę ciężko znaleźć podstawę do ukarania jej, gdyby już zdecydował się coś zmienić. Kobiety są też sprawcami przemocy seksualnej. Podobnie jak mężczyźni dopuszczają się gwałtów – na innych kobietach i na mężczyznach. O takim zdarzeniu ofierze jest bardzo trudno zawiadomić organy ścigania. Ofiarami są też dzieci. Zjawisko pedofilii automatycznie kojarzy się z mężczyznami w roli sprawców. Ale dotyczy ono również kobiet – częściej spędzają czas z dziećmi, mają więcej okazji. Potrafią krzywdzić własne, ale – np. w roli opiekunki – również obce. Nikt nie pomyśli, że mogą być sprawcami. Czy ładna, miła młoda kobieta albo starsza pani na emeryturze mogłaby zrobić coś tak strasznego? W kodeksie karnym nie ma żadnych wzmianek na temat płci sprawcy przemocy. Formalnie płeć nie ma znaczenia. Ale czy w razie rozwodu sąd przyzna mężczyźnie opiekę nad dziećmi? Zdarza się to niezwykle rzadko. Nawet jeśli zaciekle o nią walczy. Pozamerytorycznym czynnikiem jest płeć sędziego, a często to właśnie kobieta sędzia orzeka w sprawach rodzinnych. Przy sprawach rozwodowych strony zgłaszają przestępstwa, które nigdy nie zostały popełnione. Kobiety sięgają po zarzuty molestowania seksualnego dzieci, znęcania się nad rodziną – nie zawsze są to fakty. Przy braku dowodów pozostaje słowo przeciwko słowu. Komu jesteśmy skłonni uwierzyć? Przemoc może być bardzo wyrafinowana – a szczytem umiejętności jest taka manipulacja ofiarą, że nawet nie wie, kiedy się nią staje. I często zostaje z niczym – bez dzieci, mieszkania, samochodu, przyjaciół. Sprawca i ofiara w jednym Zdarza się, że rola sprawcy i ofiary jest nie do końca rozgraniczona. Nie wiadomo, kto jest kim. Ofiara potrzebuje sprawcy, a sprawca ofiary. Czasami, jak w dobrym filmie, oboje zamieniają się rolami. Albo cały czas występują w obu. Jedno jest lepsze od drugiego we wchodzeniu w rolę. Szczególnie jeśli chodzi o wzbudzenie współczucia innych. Czasami kobieta zabija. Z różnych motywów – niekoniecznie w obronie koniecznej, ale z wyrachowania. Powodem może być spadek, pojawienie się nowego partnera i chęć ułożenia sobie z nim życia (czasem staje się on współsprawcą zabójstwa). Potrafi też zabić z wielkiej zawiedzionej miłości. Kocha toksycznie i za mocno, a on tego nie docenia. Albo dlatego, że nie może już udźwignąć swojego losu – bił i pił przez 40 lat. Raz jeden ją poniosło. Zadała jedną śmiertelną ranę kłutą. Jest sprawcą czy ofiarą? A może jednym i drugim naraz? Sądy mają wtedy problem, bowiem kobieta przyznaje się do sprawstwa – „tak, miałam nóż”, ale nie do winy – „nie chciałam zabić”. Za co ją więc skazać? W drastycznych przypadkach kobieta decyduje się popełnić samobójstwo i jednocześnie zabić swoje dziecko. To tak zwane samobójstwo rozszerzone. Z przypadków opisanych w literaturze fachowej wynika, że kiedy na tak dramatyczny krok decyduje się mężczyzna, to najczęściej zabija najpierw partnerkę i dzieci, a potem siebie. Jeśli taką decyzję podejmuje kobieta, to odchodzi razem z dziećmi, ale bez mężczyzny. Do końca nie wiadomo, czy dlatego, że jest słabszą fizycznie osobą. Nie jest w stanie zabić partnera, czy też nie traktuje go jako części rodziny, z którą chce odejść? Trudno także zgadywać, co tragicznego musiało się zdarzyć wcześniej, że podjęła taką decyzję. Autoagresja demonstracyjna W Polsce co roku popełnianych jest kilka tysięcy samobójstw. W 2014 r. – ponad 6 tys., z czego ponad 5 tys. to samobójstwa mężczyzn. Kobiety częściej dokonują tzw. samobójstw demonstracyjnych – deklarują chęć pozbawienia siebie życia i podejmują pewne działania, takie jak zażycie leków bądź nacięcia próbne, jednak nie wywołują one skutku śmiertelnego. Bo tak naprawdę większość z nich nie chce umrzeć. One chcą natomiast, by ktoś je zauważył i im pomógł. Kobiety bywają bardzo silne. Lepiej radzą sobie ze stresem, bo łatwiej okazują emocje. Potrafią też lepiej je rozpoznawać i o nich rozmawiać. Mimo to nie jest łatwo wytłumaczyć, dlaczego jest tak znaczna różnica pomiędzy liczbą samobójstw dokonywanych przez kobiety i mężczyzn. Jednak w tej kwestii kobiety to zdecydowanie silniejsza płeć. Dobra z natury? Statystyki skazanych pokazują, że tylko kilka procent z nich to kobiety. W więzieniach przebywa zdecydowanie więcej mężczyzn. Według danych opublikowanych przez Ministerstwo Sprawiedliwości pod koniec 2015 r. na 70 tys. osób pozbawionych wolności kobiety stanowiły mniej niż 2,5 tys. Wynika to z wielu czynników, ale nie musi oznaczać, że kobiety nie popełniają przestępstw. Jednak ich przestępczość różni się od tej, którą popełniają mężczyźni. Po pierwsze, rzadziej dokonują przestępstw z użyciem przemocy fizycznej. Ale kiedy już się ich podejmują, to zdarza się, że są przy tego typu czynach brutalniejsze niż mężczyźni. Brakuje nam wiedzy na temat faktycznie stosowanej przemocy psychicznej, bo najczęściej nie jest ona zgłaszana, bez względu na płeć sprawcy i ofiary. Po drugie, jeśli to jednak kobieta dokonała przestępstwa, szczególnie niezgodnego ze stereotypem dobrej i delikatnej istoty, oceniana jest surowiej niż mężczyźni za podobne zachowania. Kobieta może być zarówno sprawcą przestępstwa przeciwko mieniu (np. oszustwo – jako że płeć piękna kojarzy się z dobrocią, to ten stereotyp ułatwia dokonanie oszustwa), jak i zabójcą. Ale tylko ona może dokonać dzieciobójstwa, bo to chyba jedyne przestępstwo, gdzie płeć ma formalne znaczenie. Wynika to z brzmienia przepisu w kodeksie karnym. Tylko matka, i to w szczególnej sytuacji – kiedy działa pod wpływem porodu – może je popełnić. Jest to rodzaj zabójstwa uprzywilejowanego, bowiem kara jest niższa niż za „zwykłe” zabójstwo. Oczywiście może ona też być sprawcą zabójstwa dziecka. Dzieje się tak w sytuacji, kiedy chce zabić z innych powodów niż wpływ porodu: najczęściej kiedy pijani rodzice wyrządzają krzywdę dziecku, bo za głośno płacze i przeszkadza w imprezie. Mocno „imprezowa” matka może też usłyszeć zarzuty narażenia dziecka na niebezpieczeństwo po jego urodzeniu. Chodzi o przypadek, kiedy rodzi dziecko, gdy jest pod wpływem alkoholu. Takie kobiety potrafią dać dziecku na start nawet 3 promile. Kobieta zdecydowanie rzadziej niż mężczyzna jest sprawcą seryjnych, a zarazem medialnych przestępstw, szczególnie tych przeciwko życiu. Może dlatego, że działa inaczej – historia zna przypadki seryjnych zabójczyń – „czarne wdowy” zabijające mężów dla przejęcia majątku albo „anioły śmierci”, które jako pielęgniarki czy opiekunki igrają z życiem pacjentów. Ratują życie i go pozbawiają. Istnieje wiele teorii próbujących wytłumaczyć, dlaczego kobieta nie popełnia przestępstw. Może jest dobra z natury? Bo ma za dużo do stracenia (rodzina)? Bo jest sprytna i nie daje się złapać? Bo sądy nie skazują kobiet na kary pozbawienia wolności? Bo mężczyźni nie zawiadamiają o sytuacjach, kiedy stali się ofiarami kobiet? Powody zapewne tkwią we wszystkim po trochu. Życie pokazuje, że często nie znamy prawdziwych motywów i okoliczności mających znaczenie w konkretnej sprawie. Dlatego nierzadko nie potrafimy właściwie ocenić sytuacji i pomóc ofierze. Bez względu na to, jakiej jest płci. Joanna Stojer-Polańska – dr nauk prawnych, kryminalistyk. Absolwentka UJ. Wykładowca akademicki z kryminalistyki, kryminologii, zwalczania przestępczości. Popularyzatorka nauki. Na Uniwersytecie SWPS w Katowicach prowadzi zajęcia poświęcone ciemnej liczbie przestępstw. Zainteresowania naukowe: medycyna sądowa, profilowanie sprawców zabójstw, samobójstwa, zapobieganie przemocy.

facet docenia po stracie